เสียงปลดล็อคประตูห้องพักส่วนตัวของคาเมะนาชิ คาซึยะดังขึ้นตอนช่วงเกือบตีสามอันเป็นเวลาส่วนตัวที่ผู้คนทั่วไปกำลังนอนหลับพักผ่อน ร่างสูงใหญ่ซึ่งคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้เป็นอย่างดีผลักแผ่นบานไม้หนาแล้วเดินเข้าไปบริเวณด้านในโดยไม่จำเป็นต้องรอรับคำอนุญาตจากเจ้าของห้องอย่างถือสิทธิ์ความเป็นคนรักซึ่งสามารถเข้านอกออกในได้ทุกเวลาที่ต้องการด้วยคีย์การ์ดที่อีกฝ่ายมอบให้.... ริมฝีปากหนาสีคล้ำซึ่งแห้งผากเพราะอาการขาดน้ำยกยิ้มพึงใจเมื่อมองเห็นร่างขาวจัดนั่งชันเข่าอยู่บนโซฟาหน้าโทรทัศน์จอใหญ่ ในมือยังคงถือปึกกระดาษเย็บเล่มขาดA4รูปร่างหน้าตาเหมือนสมุดรายงานที่เขียนหน้าปกเอาไว้ว่าสำหรับทาคาโน เคียวเฮพลางท่องบ่นพึมพำตามเอาท์ไลน์ซึ่งขีดเน้นข้อความด้วยปากกาไฮไลท์ แม้นักร้องหนุ่มซึ่งมีความสัมพันธ์เป็นทั้งเพื่อนร่วมวงและแฟนหนุ่มจะมาหยุดยืนห่างออกไปไม่ใกล้ไม่ไกล หากคาเมะก็ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นจากบทละครหรือหันมาให้ความสนใจใดๆต่อผู้มาเยือนยามวิกาลราวกับว่าอีกฝ่ายนั้นไร้ตัวตนโดยสิ้นเชิง


“ยังท่องบทอยู่อีกเหรอ?”

“ขยันจัง.... ดึกมากแล้วนะ”

กลิ่นเหล้าซึ่งปะปนคละคลุ้งในลมหายใจของอาคานิชิ จินน่าสะอิดสะเอียนพอกันกับกลิ่นน้ำหอมของยามะพีจนคาเมะต้องเบือนหน้าหนีเบี่ยงหลบขณะที่ร่างหนาพยายามดึงเอาตัวเข้าไปกอดหอมแก้ม.... ความโกรธเคืองและผิดหวังเสียใจกับการกระทำของชายคนรักยังคงสะท้อนอยู่ในอกพาลให้เด็กหนุ่มไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากได้ยินเสียงของอีกฝ่าย ใบหน้าน่ารักยังคงก้มลงมองแถวตัวอักษรบนกระดาษทั้งที่จิตใจนั้นว้าวุ่นจนอ่านไม่รู้เรื่อง แต่มันก็ดีกว่าการสบสายตากับใครคนหนึ่งซึ่งเพิ่งทรยศหักหลังทุกคนในKAT-TUNแล้วยังกล้าทำทีมาคุยเล่นกับเขาเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น

“ก็เพราะฉันมีความรับผิดชอบต่องานของตัวเองมากพอน่ะสิ”

“ประชดฉันเหรอ?”

“เปล่า”

น้ำเสียงเรียบเฉยเย็นชาหากแต่แฝงเอาไว้ด้วยกระแสแห่งความขุ่นข้องหมองใจถูกส่งผ่านกลับมาหลังจินเอ่ยถามถึงความหมายที่แท้จริงของคำว่ารับผิดชอบที่คาเมะกล่าวถึง ความรู้สึกไม่พอใจค่อยๆตีตื้นขึ้นมาสวนทางกับสติสัมปชัญญะซึ่งหายไปกว่าครึ่งค่อนเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์ที่ชายหนุ่มโหมดื่มต่อเนื่องนานหลายชั่วโมง แต่อาคานิชิ จินก็ยังพอสามารถข่มระงับความโกรธแล้วตามงอนง้อคนรักเหมือนอย่างที่เคยทำ

“ไม่เอาน่า.... หมู่นี้ยิ่งหาเวลาเจอกันยากอยู่ เราสองคนอย่าทะเลาะกันเพราะเรื่องพวกนั้นเลยดีกว่านะ”

ท่อนแขนแกร่งยังคงไม่ลดละความพยายามในการเหนี่ยวรั้งคนใจแข็งดื้อด้านเข้ามาโอบกอด ถึงแม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะไม่มีวี่แววว่าอยากโอนอ่อนผ่อนตาม กลีบปากกระด้างแนบจูบลงด้านข้างพวงแก้มอิ่มก่อนจะออกแรงดันคนตัวเล็กกว่าให้นอนหงายราบบนโซฟาอย่างไม่นำพาต่อแรงทุบถองไม่เบานักจากมือของคาเมะ.... ยิ่งหนุ่มน้อยหน้าหวานดิ้นรนมากเท่าไร เรี่ยวแรงของคนซึ่งได้เปรียบทางกายภาพก็ยิ่งโหมทาบทับหนักหน่วง ราวกับว่าทั้งร่างกายและหัวใจถูกบีบบังคับให้จำนนต่อความเห็นแก่ตัวเอาแต่ได้อยู่ฝ่ายเดียวโดยไม่แยแสว่าใครจะรู้สึกนึกคิดอย่างไรหรือเจ็บปวดมากแค่ไหนของจิน และมันก็กำลังทำให้ขีดจำกัดความอดทนของคาเมะนาชิ คาซึยะขาดสะบั้นลงในที่สุด

“ปล่อยฉัน.... จิน!!!”

“บอกให้ปล่อยยังไงเล่า!!!!!”

“............คาซึ?”

ร่างหนาถูกผลักไสออกห่างอย่างไร้เยื่อใยพร้อมด้วยเสียงร้องตะโกนขัดขืนอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน คาเมะลุกขึ้นจากเบาะที่นั่งทั้งที่ผืนอกภายใต้เสื้อเสว็ตเตอร์ตัวหลวมกระเพื่อมไหวเหมือนกำลังหอบหายใจรุนแรง หน่วยตาเรียวรีฉายชัดถึงความโกรธจัดซึ่งมากมายมหาศาลยิ่งกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ผิวเนื้อบริเวณแก้มและซอกคอที่ถูกอีกฝ่ายจ้วงจูบโดยไม่เต็มใจร้อนผ่าวเช่นเดียวกับเลือดในกายซึ่งระอุขึ้นด้วยแรงโทสะจนต้องใช้ความพยายามถึงที่สุดเพื่อบังคับร่างกายและน้ำเสียงของตนเองไม่ให้สั่น.... ถึงแม้ว่าเขาจะตัดสินใจยอมรับการจากไปของจิน หากมันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะด้านชาจนหมดความรู้สึก สิ่งเดียวที่หัวสมองสั่งการอยู่ในขณะนี้ก็คือทำอย่างไรก็ได้เพื่อให้จินออกไปให้พ้นหน้า เพื่อที่พวกเขาสองคนจะได้ไม่ต้องทะเลาะ ไม่ต้องพูดคุยเรื่องอะไรซึ่งจะยิ่งส่งผลให้หัวใจเจ็บมากกว่าไปที่เป็นอยู่

“ฉันจะนอนแล้ว คืนนี้นายกลับห้องตัวเองไปเถอะ”

“เดี๋ยวก่อนสิ คาซึ!!! คาซึ!!!!!!!”

จินก้าวเท้าเร็วตามหลังคาเมะไปก่อนที่บานประตูห้องนอนจะกระแทกลงกรอบต่อหน้าต่อตาเมื่ออีกฝ่ายตัดบทจบทุกอย่างลงด้วยการเอ่ยปากไล่เขาออกจากแมนชั่น มือใหญ่ดันบานไม้สีน้ำตาลเข้มให้เปิดอ้าออกต้านทานแรงจากทิศทางตรงข้ามซึ่งพยายามจะปิดมันลงให้จงได้.... เมื่อต่างฝ่ายต่างปล่อยให้ขึ้นอารมณ์ฉุนเฉียวเกรี้ยวกราดตีตื้นขึ้นมามีอิทธิพลเหนือสติสัมปชัญญะ ความตั้งใจที่จะงอนง้อหรือไม่ทะเลาะก็พังทลายลง หลงเหลือเพียงความรู้สึกอยากเอาชนะ อยากให้อีกฝ่ายยอมรับฟัง ยอมทำตามความต้องการของตนเองโดยลืมคำนึงว่าผลลัพธ์ของการหักหาญน้ำใจซึ่งกันและกันนั้นเป็นเช่นไร

“โธ่เว้ย!!!!!”

“........!!!!..........”

การต่อสู้ยืดเยื้อและจบลงด้วยเสียงสบถอย่างเหลืออดของอาคานิชิ จินก่อนที่เขาจะเงื้อเท้ายกขึ้นถีบประตูห้องนอนของคนรักอย่างไม่นึกสนใจแล้วว่าอะไรจะได้รับความเสียหายบ้าง ร่างสูงแทรกกายผ่านเข้าไปยังด้านในทันทีที่เด็กหนุ่มเจ้าของห้องผงะถอยเพราะแรงกระแทกระลอกใหญ่เกินกว่าจะสามารถต้านทาน.... นัยน์ตาสีดำสนิทแข็งกร้าวจับจ้องเค้าหน้าสวยน่ารักที่มองสบสายตาตอบกลับอย่างไม่ลดราวาศอกและไม่ยอมอ่อนข้อให้เหมือนเช่นเคย ความรักซึ่งเคยหวานหอมพลันสูญสลายเหือดแห้งเมื่อเส้นทางความฝันสองสายที่ไม่มีวันหวนมาบรรจบกันค่อยๆนำพาเอาหัวใจสองดวงให้แยกห่างออกจากกันไปทุกชั่วขณะ


“เลิกเอาแต่ใจตัวเองแล้วฟังเหตุผลของคนอื่นเขาบ้างจะได้ไหม!!??”

“นายมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน!!??”

“ทั้งๆที่จินเป็นฝ่ายทิ้งฉันก่อน แล้วทำไมฉันถึงต้องกลายเป็นคนที่ถูกนายต่อว่า ถูกบรรดาเพื่อนฝูงของนายตามมาชี้นิ้วด่าว่าเป็นคนเห็นแก่ตัว คอยถ่วงความเจริญ แถมยังเกาะติดนายตลอดเวลาด้วย!!!??”

คาเมะโต้ตอบข้อกล่าวหาที่จินว่าร้ายใส่เขาอย่างไม่ยุติธรรมทันควัน ไม่อยากเชื่อหูตนเองเลยด้วยซ้ำว่านอกจากยามะพีซึ่งไม่ชอบหน้าเขาอยู่ก่อนด้วยอคติส่วนตัวแล้ว จะยังมีใครหน้าไหนคิดว่าคนอย่างคาเมะนาชิ คาซึยะนั้นเป็นประเภทเอาแต่ใจตนเองจนไม่ยอมรับฟังเหตุผลของผู้อื่น เพราะในความเป็นจริงแล้ว เขาสู้อุตส่าห์อดทนอดกลั้นกับเรื่องของจินมามาก.... อยากไปก็ให้ไป อยากทำอะไรก็ไม่เคยห้าม ในเมื่อเขาไม่มีสิทธิ์ห้ามจินไม่ให้ไปอเมริกา จินเองก็ไม่มีสิทธิ์มาบังคับให้เขาปั้นหน้ายิ้มแย้มพูดจาฉอเลาะไม่ทุกข์ไม่ร้อนเช่นกัน หากดูเหมือนว่าชายคนรักซึ่งกลับกลายมาเป็นคู่กรณีจะไม่คิดแบบนั้น

“ถ้าไม่อยากถูกใครเขาด่าก็เลิกทำหน้าเหมือนว่าฉันกำลังทรมานนายเสียที.... อยากพูดอะไรก็พูดออกมาเลยดีกว่า!!!!”

ถึงแม้จะตระหนักดีว่าการตัดสินใจอย่างกะทันหันของตัวเองได้ส่งผลกระทบต่อทั้งชีวิตส่วนตัวและหน้าที่การงานของผู้คนรอบข้างอยู่ไม่น้อย แต่การกระทำของคาเมะก็ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดรำคาญและเบื่อหน่ายไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน เพราะจินเองก็ไม่ได้คาดหวังถึงขนาดว่าคาเมะจะต้องยิ้มแย้มหัวเราะร่าเริงกับข่าวคราวงานโซโลและการอยู่ห่างไกลกันกว่าครึ่งปี หากอีกฝ่ายกลับเอาแต่ทำสีหน้าเหมือนโลกจะแตกในวันพรุ่งนี้ โดยที่ปากยังคงพูดซ้ำซากว่าไม่เป็นไรเพื่อรักษาภาพพจน์ไอดอลยอดนิยมแต่ก็มิวายแดกดันใส่เขาเป็นระยะ.... ถ้าคิดจะทำตัวเหมือนเด็กงี่เง่าแบบนี้แล้วล่ะก็ สู้ด่ากันมาตามตรงอย่างที่ใจคิดเลยยังจะดีเสียกว่า

“ถ้าฉันบอกว่าไม่อยากให้นายไปแล้วนายจะไม่ไปหรือไง?”

“โธ่เอ๊ย.... ทำมาเป็นพูดนั่นพูดนี่ สุดท้ายก็ยึดเอาเรื่องของตัวเองเป็นที่ตั้ง ไม่เห็นหัวใคร แล้วจะมาบอกให้ฉันพูดทำไม”

น้องเล็กแห่งKAT-TUNเชิดหน้าแค่นเสียงเยาะในลำคอเมื่อได้ยินคำท้าจากคนเห็นแก่ตัวที่ทิ้งทุกคนไปแล้วยังโยนความผิดมาให้เขารับอย่างหน้าไม่อาย ชื่อเสียงเงินทองและความโด่งดังระดับนานาชาติกำลังบดบังอาคานิชิ จินให้หน้ามืดตามัวมองไม่เห็นถึงบาดแผลที่เขากำลังจ้วงกรีดแทงลงในหัวใจของผู้อื่น.... คำหนึ่งก็ความฝัน สองคำก็ความฝัน ในเมื่อภายในหัวสมองยึดถือเห็นความสำคัญของการเดบิวท์ในอเมริกาอยู่เหนือความเป็นยูนิตของKAT-TUNและการเป็นคนรักของคาเมะนาชิ คาซึยะ การพูดคุยก็ไม่มีความจำเป็นใดๆอีกต่อไป

“ไม่เห็นมีอะไรที่เราจะต้องพูดกัน แล้วคนอย่างฉันก็จะไม่พูดอะไรแบบนั้นออกมาแน่ๆ ไม่ต้องห่วงนะ.... ไปอยู่อเมริกาให้สบายใจเถอะ ทำเรื่องขอเป็นซิติเซ่นย้ายบ้านไปอยู่ที่โน่น ไม่ต้องกลับมาญี่ปุ่นอีกเลยก็ได้!!!”

“โอ๊ย!!!!!”

ร่างขาวจัดถูกเหวี่ยงจนล้มลงไปนอนกองอยู่บนเตียงกว้าง แม้จะไม่ทำให้รู้สึกเจ็บปวดทางกายเท่าใดนัก แต่ทว่าภายในหัวใจนั้นกลับร้าวรานเสมือนเป็นก้อนเนื้อที่ถูกเหยียบย่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งนักร้องหนุ่มเดินตามมาประชิดถึงตัวแล้วจิกปลายนิ้วบนบนต้นแขนกระชากคาเมะให้นอนหงาย เสียงร้องอุทธรณ์จึงเปล่งดังขึ้นโดยที่ดวงตาเรียวรีคู่สวยเผยให้เห็นชัดถึงห้วงอารมณ์ซึ่งสับสนปะปนกันระหว่างความโกรธเคืองและความเสียใจ แต่กระนั้น ทั้งมือและเท้าก็ยังคงพยายามถีบถองป่ายปัดคนตรงหน้าไปให้พ้นยามเมื่ออาคานิชิ จินเหวี่ยงท่อนขาขึ้นคร่อมร่างเล็กพลางออกแรงพันธนาการกดตรึงไม่ให้คนรักได้มีโอกาสดิ้นรนขัดขืน

“อย่ามาทำหยาบคายแบบนี้กับฉันนะ ฉันไม่ชอบ!!!”

“แล้วสิ่งที่นายทำล่ะ คิดว่าฉันชอบนักหรือไง!!!??”

เสียงห้าวตะคอกกลับด้วยแรงโมโห ประกอบกับฤทธิ์เหล้าจำนวนมากซึ่งชายหนุ่มโหมดื่มเข้าไปก่อนเดินทางมาที่นี่ส่งผลให้สติยั้งคิดถูกสัญชาตญาณเบื้องลึกบั่นทอนจนลืมเลือนสำนึกผิดชอบชั่วดีไปจนสิ้น.... ฝ่ามือหยาบกร้านข้างหนึ่งเคลื่อนล้วงลงต่ำกระชากทึ้งขอบกางเกงนอนเนื้อดีอย่างไม่กลัวว่ามันจะขาดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย อารมณ์คลุ้มคลั่งพาลให้เลือดในกายเดือดพล่านจนต้องหาหนทางระบายออกด้วยการแก้แค้นเอาคืนเจ้าของคำพูดประชดประชันด่าทออย่างเจ็บแสบโดยไม่เลือกวิธีการ ในขณะที่คาเมะทำได้แค่เพียงปัดป้องไม่ให้อีกฝ่ายจาบจ้วงล่วงเกินโดยที่เขาไม่ยินยอมพลางตะโกนร้องห้ามด้วยความตื่นตระหนก

“จิน!!!!!”

“จะทำอะไรน่ะ.... หยุดเดี๋ยวนี้นะ จิน!!!!!!”

คนรักตัวเล็กซึ่งเคยถูกหวงแหนและทะนุถนอมหากแต่ในเวลานี้กลับกลายมาเป็นเครื่องรองรับอารมณ์โกรธเกรี้ยวผิดหวัง ทั้งๆที่ต่างฝ่ายนั้นต่างบอบช้ำจากประโยคถ้อยคำที่ขุดสรรขึ้นมาใช้ประหัตประหารกันและกัน แต่ทว่า นักร้องหนุ่มที่มิอาจบังคับควบคุมจิตใจของตนเองก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะยุติความทะยานอยากส่วนตัวอันเป็นต้นเหตุของปัญหาทั้งหมดลง ซ้ำร้ายยังจะตอกย้ำทุกสิ่งทุกอย่างให้ยิ่งบานปลายด้วยการทำร้ายคาเมะทั้งคำพูดและการกระทำ

“ฉันไม่หยุด!!!!!!!”

“อะไรก็ตามที่ฉันอยากได้ ฉันจะต้องได้มันมาทั้งหมด.... ไม่ว่าจะเป็นงานโซโล งานแสดงคอนเสิร์ตในต่างประเทศ ความฝัน ความรัก หรือแม้กระทั่งตัวนาย!!!!!!”

สิ้นเสียงประกาศกร้าวครั้งสุดท้าย สองแขนของคาเมะก็พลันอ่อนแรง ร่างทั้งร่างหยุดการเคลื่อนไหวไปโดยอัตโนมัติราวกับถูกคมมีดทิ่มแทงปักลงกลางขั้วหัวใจ เหลือสภาพเป็นเพียงท่อนไม้ไม่ไหวติงซึ่งอาคานิชิ จินจะจับฉุดกระชากลากถูหรือทำอย่างไรก็ได้ตามต้องการ

แรงกระทั้นอย่างก้าวร้าวและเกรี้ยวกราดเหมือนสัตว์ป่าดิบเถื่อน ยัดเยียดเอาอณูของความโกรธ เกลียดและเห็นแก่ตัวถาโถมเข้ามาพร้อมกับความฝันของคาเมะที่ลอยห่างออกไป แปรผกผันกับความฝันของจินซึ่งกลายเป็นความจริงได้ด้วยการเหยียบย่ำความรักที่เคยมีต่อกันให้แหลกสลาย

ภายใต้ห้วงสติสัมปชัญญะซึ่งพร่าเลือนริบหรี่ลงทีละน้อย คำตอบที่เคยนึกสงสัยอยากรู้มานานว่าสำหรับจินแล้ว ตัวเขานั้นมีความสำคัญมากแค่ไหนก็พลันปรากฏชัดเจนขึ้นโดยที่ไม่ต้องเอ่ยถาม.... และคาเมะก็คงไม่รู้สึกแปลกใจอีกต่อไปถ้าหากว่ายามะพีหรือเพื่อนคนไหนของจินจะแสดงกิริยาท่าทางดูถูกคนที่สำคัญตัวเองผิดไปไกลโขอย่างเขา

ก็เพียงแค่ของชิ้นหนึ่งที่จินเคยได้มาอย่างง่ายๆ มิหนำซ้ำยังทั้งซื่อและโง่ ไม่ว่าจะถูกเอาเปรียบมากแค่ไหนก็ไม่เคยปริปากตัดพ้อ

แต่สำหรับคราวนี้ มันมากเกินกว่าที่เขาจะอดทนต่อไปได้ไหวจริงๆ

หากว่าการเป็นคนรักของอาคานิชิ จินนั้นต้องแลกเปลี่ยนมาด้วยความเจ็บปวดที่หนักหนาสาหัสซึ่งเกิดขึ้นหนแล้วหนเล่าถึงเพียงนี้ ก็คงถึงเวลาแล้วที่คาเมะนาชิ คาซึยะต้องเรียนรู้และปรับตัวให้คุ้นชินกับการอยู่เพียงลำพัง ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องที่ง่ายดายเลยก็ตาม

อย่างน้อยที่สุด.... ก็เพื่อตัวของเขาเอง


.


.

‘ความฝันของฉันมันทำให้นายเจ็บปวดมากขนาดนั้นเลยหรือไง คาซึ.... ทำไมนายถึงต้องทำเหมือนว่าฉันไปฆ่าใครตายด้วย!!??’

‘ถ้าหากนายรักฉันจริง เรื่องแค่นี้ทำไมถึงยอมรับไม่ได้!!??’

‘คาซึไม่ได้รักฉันหรอก คนที่นายรักก็คือตัวของนายเองต่างหาก.... ถึงได้พยายามขัดขวางไม่ยอมให้ฉันได้ไปอเมริกา เพราะนายกลัวว่าตัวเองจะเหงา กลัวว่าตัวเองจะถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว เป็นอย่างนั้นใช่ไหม!!!??”

‘นายมันเห็นแก่ตัวที่สุด คาซึ.... ฉันไม่น่ารักคนอย่างนายเลย!!!!’

.


.

ไม่ใช่ความฝันของจินที่ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวด แต่มันคือความเห็นแก่ตัวและธาตุแท้ในหัวใจที่นายค่อยๆเผยมันออกมาต่างหาก

จนวินาทีสุดท้ายที่ร่างกายของฉันยับเยินจนแทบแตกสลายด้วยน้ำมือของนาย เสียงด่าทอกล่าวโทษที่ร้ายแรงมากกว่าคำพูดเหน็บแนมจากปากยามะพีนับหมื่นนับแสนเท่าก็ยังคงดังก้องอยู่ข้างในโสตประสาท

นายไม่เคยเข้าใจอะไรเลย.... เอาแต่พร่ำพูดถึงความฝันของตัวเองฝ่ายเดียว เคยสนใจบ้างไหมว่าฉันกำลังรู้สึกนึกคิดอย่างไร

มันผิดมากเลยหรือกับการที่ฉันเพียงแค่อยากมีนายคอยอยู่เคียงข้างตลอดเวลา.... ได้เห็นหน้ากันทุกครั้งที่อยากพบเจอ ได้ยินเสียงทุกครั้งที่อยากพูดคุย ได้สัมผัสแตะต้องกันและกันทุกครั้งเมื่อต้องการไออุ่น

ไม่ใช่เพราะว่ารักมากหรือ ถึงได้ไม่อยากให้ไป?

แต่ถ้านายดูแคลนความรักของฉันว่าเป็นแค่เพียงความเห็นแก่ตัวของคนขี้เหงาที่มีนิสัยเอาแต่ใจตัวเองเหมือนเด็กไม่รู้จักโต แล้วมันสมควรที่จะถูกด่าว่าให้เจ็บช้ำน้ำใจ.... นายก็ไปจากที่นี่เสียเถอะ ฉันขอคืนอิสรภาพและปีกที่จะพานายโบยบินไปตามเส้นทางความฝันนั้นให้

เพราะความรักที่มีมันคงจะด้อยค่าจนเกินไป

......ฉันจะไม่ขอเจ็บปวดเพราะเรื่องของนายอีกแล้ว......


I don’t wanna lose you but what a painful world
จะไม่ลุ่มหลงไปกับฝูงชนนับพัน
ความหวังแห่งความเจ็บปวดกรีดลึกลงภายในหัวใจดวงนี้
I don’t wanna lose you but what a painful world
มีเพียงแสงสว่างเท่านั้นที่ทำให้ความรักกลายเป็นสิ่งยวนใจ
ตัวเธอถูกช่วงชิงไปแล้วหรือ?
What a painful?

But No…. No… No More Pain



To be continue on 3rd Track 'FARAWAY'