สถิติผู้เข้าชม
ขณะนี้มีผู้เข้าใช้
3
ผู้เข้าชมในวันนี้
173
ผู้เข้าชมทั้งหมด
1,006,946
7 มีนาคม 2564
อา
จ.
อ.
พ.
พฤ
ศ.
ส.
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
Behind The Scene 2008/2009/2010 *End*
[FICTION]Break The Record~Behind the scene~
[26 กุมภาพันธ์ 2556 22:44 น.]จำนวนผู้เข้าชม 2591 คน
1st Track : Sadistic Love
แสงไฟนีออนสีขาวสว่างจ้าสาดกระทบร่างเปลือยเปล่าบนพื้นกระเบื้องลายหินอ่อนเย็นเยียบให้ปรากฏสู่สายตาของชายผู้เป็นเจ้าของห้องพักบนคอนโดมิเนียมหรูหราแห่งนี้ เขาจุดยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุกเมื่อได้เห็นเด็กหนุ่มตัวเล็กตกอยู่ในสภาพไร้เรี่ยวแรงขัดขืนโดยสิ้นเชิง.... ผิวเนื้อสีขาวน้ำนมซึ่งเคยสะอาดสะอ้านเกลี้ยงเกลา ปราศจากริ้วรอยขีดข่วนเนื่องจากได้รับการทะนุถนอมดูแลเป็นอย่างดี หากในเวลานี้กลับขึ้นรอยจ้ำแดงน่ากลัวเพราะแรงปะทะจากวัตถุอื่นซึ่งมีความแข็งแรงกว่า ใบหน้าสวยหวานเกรอะกรังคราบน้ำตาแหงนมองภาพของร่างสูงตรงหน้าที่กำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ด้วยความรู้สึกหวาดกลัวจนจับถึงขั้วหัวใจ ท่อนขาเพรียวผอมตั้งชันอย่างหมายที่จะกระถดถอยหนีให้พ้นจากการคุกคามของเงาสีดำทะมึนซึ่งทาบทับลงบนความตื่นตระหนกที่แสดงออกอย่างเห็นได้ชัด แต่เสียงโลหะหนักอันเป็นเครื่องพันธนาการแน่นหนาก็ทำให้ความหวังริบหรี่ของผู้อยู่ใต้อาณัติต้องพังทลายลง
มือแกร่งกระชากสายโซ่ซึ่งเชื่อมติดอยู่กับปลอกคอหนังอย่างไม่ออมแรง ส่งผลให้เรือนกายผอมบางล้มคว่ำหน้าลงนอนกระอักไอด้วยความทรมานเมื่อหลอดลมในลำคอได้รับการกระทบกระเทือน ผืนอกเรียบตึงกระเพื่อมไหวหนักหน่วงยามเมื่อริมฝีปากบางแห้งแตกพยายามสูดเอาอากาศเข้าสู่วงจรทางเดินหายใจให้มากที่สุด.... เส้นผมสีอ่อนถูกปลายนิ้วใหญ่จิกขยำพลางกระชากให้เสี้ยวหน้าบวมช้ำหงายขึ้นมองสบนัยน์ตาคมปลาบวาวโรจน์ซึ่งฉายชัดถึงความโกรธเคืองราวกับจะประหัตประหารอีกฝ่ายให้ตายคามือของตนเอง แม้กระทั่งเสียงอุทธรณ์ครางเครือระโหยที่เล็ดลอดผ่านออกมาจากกลีบปากบวมเจ่อก็ยังมิอาจทวงถามหาเศษเสี้ยวความสงสารจากหัวใจของผู้ชายซึ่งได้ชื่อว่าเป็นคนรักได้บ้างเลย
“ไม่นะ จิน.........พอแล้ว.......”
“หุบปาก!!!”
แค่เพียงมองเห็นหน้าท้องส่วนล่างเต็มตึงด้วยมัดกล้ามโผล่พ้นจากขอบกางเกงยีนที่ปลดกระดุมทิ้งค้างเอาไว้มาจ่ออยู่ใกล้ริมฝีปาก เด็กหนุ่มร่างเล็กก็สามารถรับรู้ได้ในทันทีว่าสิ่งที่อาคานิชิ จินต้องการจากเขานั้นคืออะไร หากเสียงแหบหวานซึ่งเอ่ยท้วงปฏิเสธก็พลันต้องเงียบหายไปเมื่อถูกกลบด้วยกระแสแห่งความเกรี้ยวกราดที่ถาโถมเข้าใส่
ลูกแก้วใสสีน้ำตาลรื้นหยาดน้ำพยายามมองขอความเห็นใจจากชายร่างสูงด้วยแววตาเว้าวอน แต่สุดท้ายแล้วก็ได้รับเพียงคำสั่งบังคับเดิมส่งผ่านมาทางหน่วยตาแข็งกร้าว จนเขาจำต้องฝืนกลั้นก้อนสะอื้นให้ไหลกลับลงไปแล้วใช้สองมือค่อยๆร่นสิ่งปกปิดเพื่อปลดปล่อยให้ส่วนแข็งขืนเต็มตึงของชายคนรักได้ผงาดออกมา....
ปลายลิ้นนุ่มชื้นแตะต้องลงบนท่อนเนื้อยาวทีละน้อยก่อนจะไล้เล็มเชื่องช้าเพราะความอ่อนเพลีย เกือบสามวันเต็มแล้วที่ร่างบางถูกจับใส่ปลอกคอล่ามแล้วกักขังเอาไว้ในห้องนอนไม่ต่างไปจากสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่ง ชีวิตโลกภายนอกถูกตัดขาดไปโดยสิ้นเชิงขณะที่เขาต้องใช้ร่างกายปรนเปรอความสุขสมและเซ็กส์ตามแต่ที่ชายหนุ่มจะกำหนดนับครั้งไม่ถ้วนไม่ว่าจะโดนทำร้ายหรือถูกกระทำอย่างป่าเถื่อนรุนแรงมากสักเพียงใดก็ตาม หากดูเหมือนว่ากิริยาท่าทีเนิบนาบงกเงิ่นของคาเมะนาชิ คาซึยะนั้นจะทำให้คนรักซึ่งมีฐานะเสมือนเป็นเจ้าชีวิตในยามนี้รู้สึกขัดข้องเคืองใจเสียเหลือเกิน
“.....อุก.......อือ.................”
มือใหญ่กระตุกสายโซ่พลางกดบังคับท้ายทอยของเด็กหนุ่มให้โน้มเข้าหาแกนกายใหญ่มากยิ่งขึ้นไปอีกเพื่อเร่งรัดให้ได้ในสิ่งที่ตนเองต้องการ ทำเอาคาซึยะแทบสำลักกับความคับแน่นที่อัดพรวดพราดเข้ามาภายในช่องปากโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ความยาวของส่วนกลางลำตัวที่ทิ่มลึกเข้าไปข้างในลำคอบังคับให้เขาต้องเคลื่อนกลีบปากออก สร้างความพึงพอใจให้กับคนตรงหน้าซึ่งยืนกระหยิ่มอย่างสาสมใจเมื่อรู้สึกได้ถึงคลื่นแห่งความกระสันที่แล่นขึ้นมาตามลำตัว
“อืม........ดี.......แบบนั้นแหละ”
อุ้งมือหนาช้อนประคองพวงแก้มใสเปียกชื้นให้ขยับเคลื่อนเข้าออกรูดเรียวปากให้เสียดสีกับท่อนเนื้อร้อนรุ่มของเขาเร็วขึ้นจนอีกฝ่ายหัวคลอนไปตามแรงกระทำ เสียงทุ้มห้าวสั่งการขณะที่ริมฝีปากหยักหนาก็ยกยิ้มไปด้วยเมื่อความอ่อนนุ่มจากปลายลิ้นของคาซึยะกำลังรวนความต้องการที่จะปลดปล่อยของเขาให้พุ่งสูง ยิ่งได้เห็นคนหน้าสวยตกอยู่ในสภาพเหมือนเป็นของเล่นให้ตนทำอย่างไรก็ได้ตามใจชอบ จินก็ยิ่งเพิ่มความดุดันมากขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว
“อุ........อื้อ......!!!”
สะโพกใหญ่กระทั้นความใหญ่ยาวใส่โพรงปากเล็กร้อนอย่างเมามันตามแต่อารมณ์จะชักนำไป ฟันคมขาวครูดเบาๆกับผิวแท่งเนื้อ เสียงดูดเลียเสียดสีอากาศดังเสมือนว่าคาซึยะเห็นเครื่องเพศของเขาเป็นขนมหวานโอชะที่เจ้าตัวอยากลิ้มลองซ้ำแล้วซ้ำเล่า หน้าท้องแกร่งเกร็งแน่นพลางขบสันกรามด้วยความเพลิดเพลินกับรสสัมผัสที่ได้รับ ปลายนิ้วใหญ่สางแทรกขยำเส้นผมละเอียดยามเมื่อความเสียวซ่านกำลังไหลพล่านดุดันออกมาจนถึงปลายยอด ก่อนที่ร่างบางจะรับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวชวนคลื่นเหียนจากบางสิ่ง
“อุบ.......แค่กๆๆ!!!!”
“ใครใช้ให้นายคายออกมา กลืนลงไปให้หมดเดี๋ยวนี้!!!”
ของเหลวขุ่นไหลเอ่อทะลักท่วมล้นเข้าไปข้างในลำคอส่งผลให้คาซึยะต้องถอนริมฝีปากออกมาจากท่อนเนื้อที่จินบังคับให้เขาดูดอมจนกว่าจะสำเร็จความใคร่ แล้วสำลักไอเสียงดังแล้วพยายามสำรอกคายคราบคาวที่ได้มาจากความสุขสมของชายหนุ่มทิ้ง หากก็ต้องชะงักเมื่อถูกฝ่ามือหยาบเหวี่ยงกระทบผิวแก้มใส แม้จะไม่รุนแรงนักเมื่อเทียบกับทุกครั้งที่ผ่านมา แต่ฤทธิ์ร้ายของมันก็ยังทำให้คาซึยะรู้สึกหวาดกลัวและเข็ดหลาบจนจำต้องฝืนกลืนน้ำรักฝาดเฝื่อนลงไปทุกหยาดหยดทั้งที่ใจจริงนั้นอยากอาเจียนเต็มทน
“จิน.... พอเถอะนะ ปล่อยฉันไป.....”
“ได้โปรดเถอะ.... ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอีกแล้ว.........”
เสียงหวานสั่นพร่าขณะที่จินใช้นิ้วมือละเลงคราบเหนียวขุ่นยัดใส่เข้าไปในกลีบปากบางให้คาซึยะได้ดูดเลียเล่นแทนส่วนกลางลำตัวของเขาที่เพิ่งเสร็จไป ร่างสูงหรี่ตามองคนที่กำลังอ้อนวอนขอร้องเขาด้วยความรู้สึกสมเพช ภาพความทรงจำบอกเล่าถึงต้นสายปลายเหตุที่ทำให้เขาต้องล่ามคาซึยะเอาไว้ในห้องนอนเหมือนสัตว์ย้อนกลับเข้ามาในหัวสมองเป็นชุดเป็นฉาก ต่อให้ร้องห่มร้องไห้สะอึกสะอื้นจนแทบขาดใจตายอย่างไร เขาก็ไม่มีวันหลงเชื่ออีกเป็นครั้งที่สองว่าคนอย่างคาเมะนาชิ คาซึยะจะไม่ไปให้ท่านอนอ้าขอรอผู้ชายอื่นเมื่ออยู่ลับหลังเขาซึ่งเป็นชายคนรัก!!!
“ยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอว่าจะไม่ทำ ไม่คิดว่ามันช้าเกินไปหน่อยหรือไง.... หรือยังเห็นว่าฉันเป็นไอ้หน้าโง่ที่จะหลงเชื่อคำพูดของผู้ชายมักมากร่านรักอย่างนาย!!??”
“ชอบนักไม่ใช่หรือไง เซ็กส์น่ะ.... ไม่ต้องแล่นออกไปหาข้างนอกให้ลำบากหรอก ผัวคนนี้ก็สนองให้ถึงใจได้เหมือนกัน!!!”
“อย่านะ จิน.... นายจะทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้......อ๊ะ!!”
สิ้นเสียงตวาดด่า สายโซ่เส้นยาวก็ถูกกระชากอย่างแรงจนคาซึยะตัวปลิวตามการบังคับลากจูงของฝ่ายที่มีพละกำลังเหนือกว่า ก่อนจะโดนโยนลงไปบนเตียงนอนยับย่นซึ่งปรากฏร่องรอยของการร่วมรักนับครั้งไม่ถ้วน.... สถานที่ที่เคยอบอุ่นและปลอดภัย หากในตอนนี้กลับเต็มไปด้วยสารพัดเครื่องมือที่จินไปสรรหามาใช้ทรมานตนเอง ร่างเล็กพยายามตะเกียกตะกายหนีจนสุดชีวิตด้วยความหวาดกลัวแต่ก็ติดปลอกคอซึ่งล่ามเขาเอาไว้ไม่ให้ห่างออกไปจากเงื้อมมือของอาคานิชิ จิน เจ้าของเงาดำทะมึนปราดเข้ามาขวางคร่อมทับจนคาซึยะไม่สามารถขยับเขยื้อนไปทางไหนได้ ใบหน้าหล่อจัดแค่นยิ้มอย่างนึกดูแคลนพลางประกาศกร้าวเสมือนว่ากำลังตัดสินโทษให้แก่คาซึยะ
“ก็คอยดูเอาเองแล้วกันว่าฉันจะทำได้อย่างที่พูดหรือเปล่า!!!”
“เป็นเมียฉันดีๆไม่ชอบ.... ในเมื่ออยากร่านไม่รู้จักพอนักมันก็โดนแบบนี้นั่นแหละถึงจะสาสม!!!”
“จิน.... อย่า!!!!!!!”
“.......จิน....อย่านะ....ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ.....ฮือ....”
หยาดน้ำอุ่นร้อนไหลอาบพวงแก้มใส ย้อมผิวเนื้อสีขาวเนียนให้กลายเป็นสีแดงอ่อนระเรื่อน่าเอ็นดูนักในสายตาของชายหนุ่ม ท่อนแขนเรียวบางทั้งสองข้างที่เมื่อครู่ยังดีดดิ้นป่ายปัดอาละวาดถูกเข็มขัดซึ่งสั่งทำขึ้นมาเป็นพิเศษมัดตัดไว้กับโครงเหล็กบนหัวเตียง ในขณะที่ต้นขาก็ถูกเครื่องพันธนาการแบบเดียวกันขึงแยกให้ห่างออกจากกัน โซ่ที่ติดอยู่กับปลอกคอนั้นก็เกี่ยวไว้กับตะขอสำหรับแขวนทางด้านบนบังคับให้ใบหน้าสวยแหงนเงยมองสิ่งที่ตนเองกำลังจะถูกกระทำนับจากนี้ตลอดเวลา.... คาซึยะยังคงพยายามอ้อนวอนขอร้องทั้งน้ำตา แต่สิ่งที่ได้รับกลับมานั้นก็มีเพียงแค่คำถามยียวนที่ตอกย้ำถึงสารรูปอันแสนน่าทุเรศของเขาในตอนนี้
“ปล่อยเหรอ.... ฉันก็กำลังจะมอบความสุขอย่างที่นายชอบให้ไงล่ะ แล้วทำไมถึงต้องปล่อยนายออกไปร่านที่อื่นด้วย?”
“..........จิน.....ไม่นะ....อ๊ะ!!!”
ปลายลิ้นอุ่นโลมเลียลงบนติ่งไตเล็กสีแดงก่ำที่ประดับผืนอกบอบบางเรียบตึงให้น่ามอง กลีบปากบางส่งเสียงร้องกระเส่าเมื่อความรัญจวนแผ่ซาบซ่านจากยอดอกให้แปรเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อนกระจุกอยู่ตรงกลางหว่างขา ส่วนอ่อนไหวขยายตัวโป่งพองอย่างที่มิอาจบังคับควบคุมยามเมื่อจินจงใจใช้ทั้งมือและลิ้นวนหยอกล้อเล่นอยู่กับโนมเนื้อแข็งขืนหวานหอมเหมือนเมล็ดผลไม้ กระตุ้นให้เสียงร้องครวญครางเล็ดรอดล่องลอยปะปนกับถ้อยคำปฏิเสธเรียกร้องขอความเห็นใจ
“ถูกใจสินะ....... ทุกครั้งที่ฉันเลียตรงนี้ นายก็มักจะครางเสียงดังอยู่บ่อยๆ”
“อือ..........จิน.......จิน........”
ฟันคมขบปลายยอดแข็งชันข้างหนึ่งพร้อมๆกับที่ปลายนิ้วของชายหนุ่มเจ้าของชื่อก็บิดเร้าหัวนมอีกข้างอย่างไม่ปรานี รู้สึกได้ถึงความแพศยาของคาซึยะซึ่งจนแล้วจนรอดก็ไม่สามารถหักห้ามความปรารถนาในเรื่องทางเพศได้ไม่ว่าจะกำลังตกอยู่ในสภาพแบบไหนก็ตาม.... ร่างบางยิ่งกระสับกระส่ายเมื่อจินยังคงบีบคลึงปลุกเร้ายอดอกของตนไม่เลิกรา ปากและลิ้นทำงานประสานกันอย่างช่ำชองเพราะรู้ดีว่าจะต้องทำแบบไหนและอย่างไรจึงจะเรียกเค้นเสียงกระเส่าแหบพร่าออกมาจากเด็กหนุ่มที่ถูกมัดตรึงกับเตียงนอนได้ คาซึยะตาปรือปรอยด้วยความเสียวซ่านยกสะโพกอวบอัดแอ่นลอยขึ้นสูงราวกับจะอวดแกนกลางตั้งชันที่ยังไม่ได้รับการสัมผัสให้อีกฝ่ายได้เห็นชัดเต็มสายตา ของเหลวขุ่นเหนียวไหลวนจ่อออกมาปริ่มปรอยอยู่ตรงส่วนปลาย ถ้าหากว่าจินจะไม่หยุดกลางคัน อีกเพียงไม่นาน เขาก็คงไปถึงจุดปลดปล่อย
อาคานิชิ จินละการกระทำทุกอย่างให้ค้างคาเอาไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะหยิบเอาของบางอย่างออกมาจากลิ้นชักโต๊ะสำหรับวางโคมไฟข้างเตียง ดวงตาเรียวรีคู่สวยเบิกโพลงด้วยความตื่นกลัวเมื่อตระหนักดีว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองในอนาคตอันใกล้ ใบหน้าสวยส่ายไหวไปมาในขณะที่ปากก็พร่ำวิงวอนขอให้อีกฝ่ายเมตตา.... เปลวเทียนในมือใหญ่ถูกจุดติดด้วยความร้อนที่ได้จากไฟแช็คสีเงินที่จินพกติดตัวอยู่เป็นประจำ ส่งผลให้หยดน้ำร้อนจัดอันได้จากการเผาไหม้หยดลงบนพื้นเตียงเป็นทางยาว นัยน์ตาคมดุจ้องมองร่างเปลือยเปล่าที่อัดแน่นด้วยความปรารถนาไม่เว้นวางพลางคิดจินตนาการถึงภาพที่เขาอยากจะเห็นเหลือเกิน.... มันจะเป็นอย่างไรนะ ถ้าหากผิวกายนวลเนียนขาวจัดของคาซึยะจะมีสีสันของอย่างอื่นแต่งแต้ม คงจะสวยงามน่าดูไม่น้อยเลยทีเดียวใช่ไหม?
“แล้วถ้าแบบนี้ล่ะ คาซึตัวน้อยของฉันจะชอบเหมือนกันหรือเปล่า?”
“อ๊า!!!!!!!!!!!!!”
“จิน ฉันเจ็บ!!!!! พอแล้ว!!!!! จิน!!!!!!!!!!”
น้ำตาเทียนสีแดงสดถูกราดรดลงบนยอดอกเรื่อยลงไปถึงหน้าท้องแบนราบเรียกเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บแสบให้ดังไปทั่วบริเวณ เน้นหนักในจุดไวสัมผัสอย่างติ่งไตแข็งขืนทั้งสองข้าง รวมทั้งสะดือสวยได้รูปและท่อนเนื้อที่ตั้งชูชัน.... คาซึยะบิดตัวครางสะอื้นอย่างทรมาน ปลายเท้าเล็กเกร็งจิกลงกับผ้าปูเตียงหวังจะแบ่งระบายอาการแสบร้อนให้ทุเลาลงหากด้วยสภาพที่โดนมัดแขนขาเอาไว้ไม่ให้ขยับกลับทำให้เขายิ่งทรมานมากขึ้นไปอีก โดยที่มีสายตาของจินเฝ้ามองตามอย่างเพลิดเพลินในทุกอิริยาบถของร่างตรงหน้า
“.....ฮึก.......ฮือ..........จิน.....พอเถอะนะ.....พอสักที.......”
“ฉัน.....กลัวแล้ว.....ฮือ.....หยุดเสียทีเถอะ.......”
เด็กหนุ่มหน้าหวานร้องไห้จนน้ำตานอง ส่งเสียงโอดครวญสะอึกสะอื้นอย่างไม่อายเพราะความเจ็บปวดแสนสาหัสและหวาดกลัวที่จินหยิบยื่นให้ ไม่อยากเชื่อเลยว่ากับความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวจะทำให้คนรักบันดาลโทสะเกรี้ยวกราดและลงมือทำร้ายตนเองได้ถึงขนาดนี้
“ไม่เอาน่า ที่รัก.... จะร้องไห้ทำไมกันนักกันหนา?”
ปลายนิ้วใหญ่เกลี่ยหยดน้ำบนผิวแก้มให้พ้นทางก่อนจะแนบริมฝีปากหนากดย้ำลงไปราวกับจะปลอบโยนตุ๊กตาแสนสวยบนเตียงให้หายตื่นกลัว เสียงทุ้มห้าวกระซิบบอกชิดใบหูนุ่มนิ่มพลางขบงับเบาๆเหมือนกับจะหยอกล้อเล่น
“น้ำตาเทียนพวกนี้ตัดกับสีผิวขาวๆของนายพอดีเลย.... สวยออกจะตายไป”
“หรือว่าอันที่จริงแล้วฉันไม่ควรจะเก็บภาพสวยๆของนายเอาไว้ดูคนเดียว?”
คิ้วหนาสีเข้มบนใบหน้าหล่อเลิกสูงขณะจ้องมองมายังคนตัวเล็กคล้ายจะถามความคิดเห็น แต่ทว่าในใจของเขานั้นได้กะเกณฑ์ไว้เรียบร้อยแล้วว่าจะทำอย่างไรต่อไปกับคนรักที่แสนเลวอย่างคาเมะนาชิ คาซึยะ.... จินคว้าเอาโทรศัพท์มือถือของคาซึยะที่ถูกปิดเครื่องวางทิ้งไว้บนโต๊ะกระจกมาเปิดรอเตรียมต่อสายโทรออก ร่างหนาล้มตัวลงนอนเคียงข้างเจ้าของอุปกรณ์สื่อสารพลางกดปุ่มค้นหารายชื่อชู้รักที่คาซึยะบันทึกเอาไว้ทีละหมายเลขแล้วยื่นให้อีกฝ่ายได้ร่วมสนุกไปกับเกมส์ที่เขาอุตส่าห์คิดขึ้นด้วย
“เลือกมาสิ.... นายอยากให้ใครเป็นผู้โชคดีได้ดูฉากรักเร่าร้อนของนาย จะเป็นฟุคุยามะหรือมัตสึดะ หรือใครก็ได้”
“หูแตกหรือไง ฉันบอกให้นายเลือกยังไงเล่า!!!!!”
“ฟุคุยามะซัง......ให้ฟุคุยามะซังดู.......”
คาซึยะกลั้นใจโพล่งตอบออกไปเมื่อถูกน้ำเสียงแหบห้วนซึ่งบ่งบอกถึงอารมณ์โกรธตะคอกสั่ง ร่างเปลือยเปล่าสั่นเทิ้มด้วยความกระดากจนแทบอยากให้ตัวเองหยุดหายใจแล้วตายไปเสียตรงนี้ สภาพของเขานั้นน่าเกลียดเกินกว่าที่จะให้ใครได้เห็น เพียงแค่คิดถึงสิ่งซึ่งกำลังจะถูกถ่ายทอดออกไป เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าสู้ให้จินฆ่าเขาให้จบเรื่องจบราวไปเสียเลยคงยังจะดีกว่า.... ทำไมต้องหาเรื่องประจานให้คนอื่นได้เห็นภาพอันน่ารังเกียจของเขาด้วย?
“หึ.... ก็แค่นี้”
จินแค่นเสียงอย่างขัดเคืองก่อนจะกดชื่อของผู้ที่ถูกเลือกให้ค้างเอาไว้บนหน้าจอแล้วปลีกตัวลุกขึ้นไปค้นหาของที่ต้องใช้ในตู้เสื้อผ้า ชายหนุ่มกลับมาพร้อมกับของบางอย่างที่ทำให้ร่างบนเตียงพยายามดีดตัวลุกขึ้นมาออกแรงกระชากเครื่องพันธนาการทั้งที่แขนและขาด้วยความหวังอันริบหรี่ที่จะหนีไปให้พ้นจากสถานการณ์น่าอดสูเช่นนี้
“อ๊ะ!!!!”
ปลอกหนังถูกสวมติดเข้ากับส่วนโคนของท่อนเนื้อชี้ชันก่อนที่มือใหญ่จะจับให้มันกระชับจนรัดตึงแน่นอึดอัดไปถึงท้องน้อยและหน้าขา ของเทียมทำเลียนแบบอวัยวะเพศของผู้ชายขนาดใหญ่ถูกชโลมด้วยเจลหล่อลื่นตั้งแต่โคนจรดปลายในขณะที่ร่างสูงซึ่งเป็นคนต้นคิดกำลังนั่งอยู่บนขอบเตียงพลางผิวปากเป็นทำนองเพลงโปรดอย่างสบายอารมณ์.... คาซึยะรู้ดีว่าจินตั้งใจจะทรมานเขาให้ถึงที่สุดด้วยการใช้อุปกรณ์วิตถารกระตุ้นเร้าให้ไปถึงปลายทางแล้วแกล้งไม่ให้ปลดปล่อย เด็กหนุ่มร้องบอกเสียงสั่นปฏิเสธไม่ยินยอมเปิดทางให้อีกฝ่ายได้ทำตามอำเภอใจ แต่เพราะสายรัดที่ขึงแยกขาทั้งสองข้างออกจากกันก็ทำให้การขัดขืนไม่เป็นผล
“จิน.....อย่า...... เอาออกไปนะ เอาออกไป!!!!”
“.......จิน......ได้โปรดเถอะ.....เอาออกไป.....ฮือ......!!!”
“ชู่ว์.... เงียบหน่อยสิ โชว์กำลังจะเริ่มแล้วนะที่รัก”
ถึงแม้ว่าช่องทางคับแคบจะหดเกร็งไม่ให้วัตถุแปลกปลอมล่วงล้ำเข้าไปอย่างง่ายดาย หากจินก็ยังพยายามดุดันสอดใส่ไวเบรเตอร์จนสุดทางแล้วทิ้งคาเอาไว้เช่นนั้น.... จินกดปุ่มต่อสัญญาณโทรศัพท์ไปหาฟุคุยามะ มาซาฮารุที่คาซึยะเป็นเลือกก่อนจะรอคอยเวลาที่อีกฝ่ายจะตอบรับกลับมาอย่างใจเย็น จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงทุ้มนุ่มของชายที่อายุอานามน่าจะมากกว่าพวกเขาราวๆสิบกว่าปีเอ่ยทักทายอย่างตื่นเต้นดีใจเมื่อคิดไปเองว่าคาซึยะเป็นฝ่ายโทรศัพท์ไปหาเพราะความคิดถึง จึงค่อยกรอกเสียงลงไปสั่งให้ปลายสายถือหูรอคอยเซอร์ไพรส์แล้วกดปุ่มเมนูเปลี่ยนเป็นโหมดกล้องวีดีโอเชื่อมต่อผ่านทางอินเตอร์เนตให้ฟุคุยามะได้เห็นภาพสดๆขณะเล่นรักของคาซึยะที่เขาจงใจถ่ายให้เห็น
“แสดงให้ไอ้หมอนี่ดูให้เต็มที่ อย่าทำให้ฉันต้องผิดหวังในตัวนายล่ะ เข้าใจไหม?”
สิ้นเสียงคำสั่ง สวิทซ์ของไวเบรเตอร์ก็ถูกเปิดส่งกระแสไฟฟ้าส่งผลให้แท่งพลาสติกสั่นสะเทือนรุนแรงไปทั้งอัน แผ่นหลังเนียนแอ่นโค้งกระดกขึ้นจากเตียงนอนโดยที่กลีบปากบางส่งเสียงร้องครางกระเส่าแหบแห้งก้องไปทั่วห้องสี่เหลี่ยม.... ร่างผอมบางดิ้นพราดด้วยความเสียวซ่านที่แล่นปลาบขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แขนขาออกแรงดึงทึ้งโซ่ตรวนที่ตรึงตนเองเอาไว้ราวกับกำลังคลุ้มคลั่ง ท่อนเนื้อรุ่มร้อนตั้งแข็งชันตามอารมณ์ซึ่งพุ่งสูง หากกระนั้นมันก็มิอาจปลดปล่อยสารคัดหลั่งที่ไหลปริ่มปรอยออกมาจากส่วนปลายยอดได้ โดยที่ภาพทั้งหมดถูกเก็บบันทึกแปรคลื่นความถี่ส่งไปให้คนซึ่งอยู่ในอีกสถานที่หนึ่งได้เห็นจนหมดสิ้น
“อ๊า!!!!!!!!!!!!!!!”
TO BE CONTINUED