“ขอบคุณมากครับโอคุยามะซังที่อุตส่าห์ช่วยเหลือพวกเรามาตลอดทัวร์คอนเสิร์ตปีนี้”

“ไม่ต้องขอบใจหรอก ที่จบลงอย่างสวยงามได้ขนาดนี้มันก็เป็นเพราะความสามารถของพวกเธอทั้งหกคนต่างหาก.... คงเหนื่อยแย่เลยสินะ คาเมะนาชิคุง”

คาเมะค้อมกายบรรดาทีมงานอย่างนอบน้อมเพื่อแสดงความขอบคุณหลังจากที่ทัวร์คอนเสิร์ตซึ่งกินระยะเวลายาวนานกว่าสองเดือนครึ่งจบลงด้วยดี กับสต๊าฟหลายสิบชีวิตที่จะได้พบเจอทำงานร่วมกันประมาณปีละหนึ่งครั้ง ครั้นพอถึงคราวต้องแยกย้ายกันไปทำงานอื่นๆของตัวเองต่อก็อดที่จะรู้สึกเหงาขึ้นมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ท่ามกลางบรรยากาศของความปลอดโปร่งโล่งใจยามเมื่อชิ้นผลงานชิ้นใหญ่สำเร็จลุล่วงของทีมงานหลังเวทีรอบสุดท้ายที่โตเกียวโดมจึงปะปนด้วยความเศร้าสร้อยอาลัยอาวรณ์ในคราวเกียวกัน

“เดี๋ยวจะมีปาร์ตี้เลี้ยงฉลองจบทัวร์คอนเสิร์ตที่บริษัทนะ เห็นเจ้าพวกนั้นบอกว่าสั่งของกินเตรียมเอาไว้เยอะแยะเลย เธอเองก็ต้องไปฉลองด้วยกันนะคาเมะนาชิคุง”

“ก็ต้องไปอยู่แล้วสิครับโอคุยามะซัง”

เด็กหนุ่มร่างบางตอบด้วยรอยยิ้มสดใส เพราะความเหน็ดเหนื่อยและความหิวเนื่องจากทั้งร้องทั้งเต้นแทบไม่ได้หยุดตลอดสามชั่วโมงครึ่งทำให้ร่างกายอันแสนอ่อนล้าของเขาเรียกร้องที่จะอยากได้อยากมีอาหารอร่อยๆและเครื่องดื่มเย็นๆเข้ามาหล่อเลี้ยงเติมเต็มทดแทนพลังงานที่ใช้ไปจนเกือบหมดเกลี้ยงก่อนจะกลับแมนชั่นไปอาบน้ำพักผ่อนนอนหลับให้สบายตัว ซึ่งงานเลี้ยงฉลองกับทีมงานก็เหมือนเป็นประเพณีอย่างหนึ่งที่พวกเขามีมาตั้งแต่ทัวร์คอนเสิร์ตฤดูร้อนครั้งแรกในปี2003 คาเมะจึงค่อนข้างใจจดใจจ่อรอคอยอยากให้เวลากินดื่มมาถึงเร็วๆ

“แล้วอาคานิชิคุงกับยามาชิตะคุงล่ะ จะไปด้วยกันหรือเปล่า?”

หนึ่งในสต๊าฟที่ชื่อโอคุยามะคนเดียวกับที่คาเมะเพิ่งคุยด้วยเมื่อสักครู่หันไปถามสองเพื่อนซี้ที่เพิ่งเดินออกมาจากที่พักสูบบุหรี่ ไอดอลหน้าหวานตัวเล็กเหลือบสายตามองชายคนรักและเพื่อนสนิทเพียงผิวเผินก่อนจะแสร้งทำเป็นไม่สนใจการมีตัวตนอยู่ของคนทั้งคู่แล้วเดินหนีไปสมทบกับพวกสมาชิกKAT-TUNที่เหลือซึ่งกำลังจับกลุ่มพูดคุยถึงบรรยากาศบนเวทีที่เพิ่งจบลง จินมองตามกิริยาเมินเฉยไม่น่ารักน่าเอ็นดูนั้นอยู่ครู่หนึ่งพลางตัดสินใจว่าจะเดินเข้าไปถามให้สิ้นเรื่องสิ้นราวว่าคาเมะจะเอาอย่างไรกันแน่ถึงได้อยู่ดีๆก็ทำตัวดื้อรั้นใส่เขา แต่ก็ถูกคำถามซอกแซกของโอคุยามะซังดึงตัวเอาไว้

“ท่าทางเหมือนลำบากใจแบบนี้หรือว่าแอบนัดสาวๆที่ไหนเอาไว้?”

“ก็ไม่ถึงกับเป็นนัดสำคัญอะไรหรอกครับ.... พวกผมสองคนไม่รีบ”

“ดีแล้วๆ จะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา”

ชายร่างสันทัดวัยก่อนวัยกลางคนตบบ่าของนักร้องนำรูปหล่อแห่งKAT-TUNเบาๆสอง-สามครั้งแล้วจึงเดินจากไป ปล่อยเด็กๆให้ทำธุระส่วนตัวเก็บข้าวเก็บของกันให้เรียบร้อยก่อนที่จะไปขึ้นรถตู้คันเดิมซึ่งจอดรออยู่ด้านหน้าประตูทางเข้าสำหรับศิลปินและทีมงานเพื่อกลับไปเลี้ยงฉลองที่บริษัท


“คาเมะ ออกไปขึ้นรถด้วยกันสิ” ร่างบางเหลียวหันไปมองตามเสียงเรียกก็พบกับชายคนรักที่หิ้วกระเป๋าใส่สัมภาระส่วนตัวมายืนรอเพื่ออกไปขึ้นรถด้วยกัน คาเมะมองหน้าจินสลับกับยามะพีที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลก่อนจะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินคำชักชวนของร่างหนาแล้วเกาะแขนโคคิเอาไว้แน่นราวกับจะใช้เพื่อนหัวเกรียนเป็นที่พึ่ง ในขณะที่เพื่อนร่วมวงคนที่เหลืออยู่ต่างก็อกสั่นขวัญแขวนเกรงกลัวเหลือเกินว่าโบนัสก้อนใหญ่หลังจบงานคอนเสิร์ตจะมาตกอยู่ที่ตนจึงพยายามพยักเพยิดเกลี้ยกล่อมบอกให้คาเมะยอมไปกับจินแต่โดยดีเผื่อว่าจะปรับความเข้าใจกันได้บ้าง.... เมื่อเพื่อนไม่ยอมช่วยเหลือ คาเมะก็คว้ากระเป๋าเดินเชิดหน้าออกไปข้างนอกเพียงคนเดียว ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจใครหน้าไหนทั้งสิ้น เพียงเท่านั้นต่อมโมโหที่จินระงับเก็บเอาไว้ตั้งแต่ก่อนเริ่มการแสดงก็พร้อมที่จะตื่นตัวทำงานขึ้นมาอีกครั้ง

“เลิกทำตัวแบบนี้สักทีจะได้ไหม!!??”

เสียงทุ้มห้าวตวาดอย่างเหลืออดขณะที่มือหนาก็ตรงเข้าไปคว้าท่อนแขนผอมบางของคาเมะบีบแน่น ในที่สุดขีดกำจัดความอดทนอดกลั้นของจินก็ขาดสะบั้นลงเมื่อคนรักยังคงเอาแต่เล่นแง่พูดไม่รู้ฟังอยู่เช่นนี้ นัยน์ตาสีนิลคมปลาบก้มลงจ้องมองเข้าไปภายในดวงตาเรียวรีคู่สวยอย่างเกรี้ยวกราดดุดันเพื่อกำราบนิสัยดื้อรั้นของคาเมะให้สิ้นฤทธิ์จะได้เลิกงอแงไม่เข้าท่าสักที.... หากเป็นครั้งก่อนๆ เขาอาจจะได้เห็นเด็กหนุ่มร่างบางก้มหน้างุดไม่ยอมสบตาทันทีที่เขาใช้วิธีขู่เข็ญราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่สำหรับตอนนี้คาเมะกลับจ้องตอบคนตรงหน้าอย่างไม่ยอมแพ้แล้วจึงอ้าปากโต้เถียงด้วยอารมณ์โกรธเคืองพลุ่งพล่านคุกรุ่นรุนแรงไม่แพ้กัน

“ฉันทำอะไรผิดเหรอจิน.... เท่าที่รู้ก็คือฉันไม่เคยทำอะไรให้ใครเจ็บช้ำน้ำใจสักหน่อย นายต่างหากล่ะที่เป็นคนทำ!!”

ร่างเล็กแผดเสียงเถียงกลับใส่จินไม่ลดราวาศอกก่อนที่ต่างฝ่ายจะต่างนิ่งเงียบไปชั่วครู่ในขณะที่ประกายตาแข็งกร้าวยังจ้องหน้ากันเขม็งอย่างไม่มีใครยอมใคร

สุดท้ายแล้วจินก็กระชากแขนคาเมะลากลู่ถูกังให้ไปขึ้นรถตู้แล้วบังคับเกาะกุมข้อมือบอบบางขาวจัดเอาไว้เช่นนั้นไม่ยอมปล่อยไปตลอดทางที่พวกเขานั่งรถกลับเข้าบริษัทเพื่อร่วมงานเลี้ยงฉลองหลังจบทัวร์คอนเสิร์ต ท่ามกลางเสียงพูดคุยจ้อกแจ้กของคนอื่นๆซึ่งดังก้องอยู่ภายในห้องโดยสาร หากหัวใจของอาคานิชิ จินและคาเมะนาชิ คาซึยะกลับไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกแล้วนอกเสียจากกลุ่มก้อนเมฆหมอกสีดำทะมึนที่ล่องลอยบดบังความรักของทั้งสองไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามรับรู้ได้ถึงการมีอยู่จริงของมัน

.....................

...............................

ถึงแม้ร่างกายจะอยู่แนบชิดติดกัน

ถึงแม้มือของทั้งสองจะจับเกาะกุมเอาไว้อย่างแน่นหนาจนดูเหมือนว่าไม่มีสิ่งใดบนโลกนี้สามารถแยกจินและคาเมะให้ห่างออกจากกันได้

แต่ช่องว่างระหว่างคนทั้งสองกลับถูกขวางกั้นเอาไว้ด้วยกำแพงอิฐหนาทึบซึ่งทั้งสูงทั้งชันที่เรียกว่า ‘ทิฐิ’

ทั้งที่รักกันจนแทบใจจะขาด

แต่กระนั้นความโกรธเคืองก็กลับมากมากจนมิอาจลบเลือน

......Distanceจึงเข้ามาแทนที่ความรักในหัวใจได้อย่างง่ายดาย......



+++To Be Continue On 3rd Track - Affection+++